Het echte Camembert-museum

Traduction de ce texte en bas de l’article.
Eerder schreef ik hier over onze Camembert-verzameling, uitgestald in het enige Nederlandse Camembert-museum. Maar nu hebben we  het echte museum in Normandië bezocht. In het plaatsje … Camembert. We kwamen het toevallig tegen op weg naar mijn zus in de Mayenne.
Het is een aardig museum, waar van alles wordt uitgelegd over de geschiedenis en productie van dit bijzondere kaasje.
In het ernaast gelegen winkeltje worden verschillende kazen aangeboden om te proeven.
We werden er aangesproken door een Nederlander die er werkt. Hij vertelde ons van alles over de echte ‘camembert moulé à la louche’ in vergelijking met de fabriekscamemberts die in de meeste supermarkten verkocht worden.
Toen we vertelden over onze verzameling, werden we verrast met een flink aantal doosjes en deksels, een mooie uitbreiding van ons kleine Nederlandse museum.
Meer informatie over het Franse Maison du Camembert.

Auparavant, j’ai écrit sur notre collection Camembert, exposée dans le seul musée Néerlandais du Camembert. Mais maintenant, nous avons visité le véritable musée en Normandie. Dans la ville … Camembert. Nous y passons en allant chez ma soeur en Mayenne. C’est un beau petit musée, où tout est expliqué sur l’histoire et la production de ce fromage spécial.

Dans le magasin adjacent, plusieurs fromages sont proposés à déguster. Nous étions approchés par un Hollandais qui y travaille. Il nous a tout raconté sur le vrai “camembert moulé à la louche” comparé aux camemberts de l’usine vendus dans la plupart des supermarchés.

Lorsque nous avons parlé de notre collection, nous avons été surpris par un grand nombre de boîtes et de couvercles, une belle extension de notre petit musée Néerlandais.

Plus d’informations sur la Maison du Camembert.

 

Wankele bootjes in stamboom

Op 1 oktober schreef ik over mijn DNA, waaruit bleek dat ik 38% Scandinavische voorouders heb. Ik wist daar al iets van, door de stambomen die zoonlief Michaël momenteel opbouwt en waar al bijna 5.500 familieleden (van vier families) in kaart zijn gebracht. Daaruit bleek al dat mijn overgrootmoeder: Omie, zo noemden we haar, uit het Noorden kwam. Ik heb haar gekend, ze werd 94 jaar oud en woonde bij ons in de buurt. Zij was geboren in Delfzijl en haar ouders kwamen van het eiland Borkum, wat al een aardig stukje is naar het Noorden.

Maar nu heeft Mieg uitgevonden dat voorouders van Omie van ongeveer 1650 tot ongeveer 1850 op Helgoland woonden. Een klein eilandje zo’n 50 boven Borkum. Daar was de hoofdbezigheid walvisvaart. Veel mannen op Helgoland keerden niet terug van hun zware tochten richting Spitsbergen, waar ze maanden verbleven. Maar sommigen gelukkig wel, anders had ik dit stukje niet kunnen schrijven. Op het schilderij is duidelijk te zien hoe zwaar hun werk moet zijn geweest.

Grappig is dat Hanneke ook familie heeft die in wankele bootjes te water gingen. In haar geval vanuit Den Helder, als mensenredder. Het gaat om Dorus Rijkers, één van de grootste Nederlandse mensenredders. Foto daaronder.

Lucky: gaat dat zien!

De afgelopen maanden heb ik wat geschreven over ouder worden. Na het laatste artikel en een korte correspondentie met een slimme seniora bekroop met het gevoel dat ik eigenlijk toch wel een beetje heb zitten zeuren. Wat wil je als je boven de 70 bent? Misschien is het enigszins te excuseren omdat ik -als man – eigenlijk niet zoveel heb meegemaakt als het om zorg, eenzaamheid en dood gaat.
Nou ja, ik deed ook maar mijn best om er iets van te snappen. Hoe het allemaal in elkaar zit met ouder worden, omgaan met verleden, heden verlies en dood werd me een stuk duidelijker door de film Lucky, die nu in de filmhuizen draait. Een absolute aanrader! (ook nog met korting voor 65+ers)

Uit de aankondiging van het Haags Filmhuis: “Harry Dean Stanton is Lucky: tegendraads, kettingrokend, stokoud en levendig. Dagelijks hijst hij zijn 90-jarige lijf in spijkerbroek en cowboylaarzen voor zijn ronde door het zonovergoten stadje midden in de woestijn van Arizona. In diner en café keuvelt en kibbelt Lucky met excentrieke dorpsgenoten en toevallige passanten, onder wie Howard (David Lynch), die zijn schildpad is verloren. Ondertussen moet hij vrede maken met het idee dat ook zijn leven eindig is. Lucky is de charmante finale van de indrukwekkende carrière van Harry Dean Stanton die naast zijn glansrol in Paris Texas te zien was in bijna 200 Hollywood films.”
Lucky was zijn laatste film, kort na het maken ervan overleed de 91-jarige Stanton.

 

 

 

In memoriam Ruud Lubbers

Grappig, blijkt nu pas dat Lubbers (of all people) fan van ons was, al in 2011.
In een artikel dat vandaag op FTM.nl wordt geciteerd staat het volgende:
“Naast Follow the Money, noemt Lubbers nog een burgerinitiatief dat aan de wortels van het robber barron capitalism knaagt. Hij refereert aan Move your Money, een Amerikaans initiatief om het eigen vermogen te verhuizen van ‘Wall Street naar ‘Main Street’. Dus van het internationale grootkapitaal naar een lokale bank. Lees verder In memoriam Ruud Lubbers

Goed oud worden, hoe doe je dat?

De afgelopen maanden hebben we (o.a.) binnen de Haagse club Slimme Senior nagedacht over ouder worden, wat dat inhoudt, hoe je er tegenaan kunt kijken en hoe je ermee omgaat. Eerder schreef ik al over het boek De wijsheid van de tandeloze glimlach. Mijn stelling daarover was dat de ouderdom (zoals dat boek min of meer suggereert) niet alleen maar rozengeur en maneschijn is, maar dat je ook allerlei onverwachte rampen en ellende te wachten staan.
Inmiddels heb ik een aantal boeken en artikelen gelezen en er met diverse lotgenoten over gesproken en is het tijd voor wat (voorlopige) conclusies. Niet dat je echt uitgepraat raakt over dat onderwerp, maar toch. Maar eerst nog dit. Lees verder Goed oud worden, hoe doe je dat?

Boompje groot, plantertje dood

Twee jaar geleden plantten Hanneke&ik bomen in het Parkbos de Haar. Het was een grote publieksactie waarbij uiteindelijk 70.000 bomen zijn geplant in een gebied van zo’n 15 ha, ten westen van Kasteel Haarzuilens, niet ver van Utrecht. Eerder schreven we daarover.

Vandaag gingen we weer naar die plek om te zien hoe het bos er nu, na twee jaar, uit zou zien. We verwachtten niet veel, want het waren maar kleine boompjes die we toen  – met velen – in die drassige grond plantten.
Maar dat viel reuze mee. Lees verder Boompje groot, plantertje dood